Christo
Christo heeft niet alleen een nieuwe kunstvorm bedacht, waarvoor tot nu toe een passende benaming ontbreekt, maar in feite ook nieuwe methoden voor de vervaardiging van kunst. Zijn manier van werken maakt hem tot de meest toegankelijke kunstenaar van allemaal, ook al blijft zijn inspiratie voor ons een mysterie.
Hij en zijn werk zijn thuis in het centrum van steden en in afgelegen landstreken. Christo heeft grote projecten gemaakt die slechts enkele dagen of weken hebben bestaan om vervolgens voor altijd te verdwijnen, alleen voortlevend in de media en in de herinnering van de honderden mensen die betrokken waren bij het ontwikkelingsproces.
Zoals ook Christo en Jeanne-Claude observeerde tijdens het interview, is hij een bezield mens die gemakkelijk communiceert en op briljante wijze beantwoordt aan die typisch naoorlogse kunstvorm.
Christo brengt mens en natuur dichterbij elkaar door middel van zijn kunst, daarbij laat hij ons inzien dat “vermommen” een nieuwe betekenis geeft aan een gebouw of in het landschap.
De media zorgt voor identiteit aan zijn projecten, dat heeft Christo nodig want anders zouden we niet weten wat er leeft in zijn kunst.
Doordat ik Christo onder de loep heb genomen weet ik beter wat hem fascineert om grote projecten te maken. De locaties die hij gebruikt zijn plekken die een waarde hebben of een achterliggende gedachte zoals bij de Rijksdag. Voor mij persoonlijk heeft het mijn blik verruimd ten opzichte van Land art en het gevoelsmens Christo. Ik woon zelf aan de rand van een natuurgebied, waar ik veel wandel en geniet van de rust, even weg van het drukke snelle leven. Ik begrijp waarom Christo het landschap gebruikt, als decor, achtergrond zodat zijn kunst rust uitstraalt en tegenovergesteld het grote “geweld”van de mens. Een tegenstelling die hem fascineert, enerzijds de massamedia en anderzijds het natuurlijke, vereenvoudigen van vormen, back to basic. Zoals bij de fence, wat een verademing als herinnering word beschreven door de toeschouwers. Hopelijk kan ik ooit zijn werk beleven in de toekomst.
Christo, is wezenlijk de kunstenaar van zijn tijd, van onze tijd.
Hij en zijn werk zijn thuis in het centrum van steden en in afgelegen landstreken. Christo heeft grote projecten gemaakt die slechts enkele dagen of weken hebben bestaan om vervolgens voor altijd te verdwijnen, alleen voortlevend in de media en in de herinnering van de honderden mensen die betrokken waren bij het ontwikkelingsproces.
Zoals ook Christo en Jeanne-Claude observeerde tijdens het interview, is hij een bezield mens die gemakkelijk communiceert en op briljante wijze beantwoordt aan die typisch naoorlogse kunstvorm.
Christo brengt mens en natuur dichterbij elkaar door middel van zijn kunst, daarbij laat hij ons inzien dat “vermommen” een nieuwe betekenis geeft aan een gebouw of in het landschap.
De media zorgt voor identiteit aan zijn projecten, dat heeft Christo nodig want anders zouden we niet weten wat er leeft in zijn kunst.
Doordat ik Christo onder de loep heb genomen weet ik beter wat hem fascineert om grote projecten te maken. De locaties die hij gebruikt zijn plekken die een waarde hebben of een achterliggende gedachte zoals bij de Rijksdag. Voor mij persoonlijk heeft het mijn blik verruimd ten opzichte van Land art en het gevoelsmens Christo. Ik woon zelf aan de rand van een natuurgebied, waar ik veel wandel en geniet van de rust, even weg van het drukke snelle leven. Ik begrijp waarom Christo het landschap gebruikt, als decor, achtergrond zodat zijn kunst rust uitstraalt en tegenovergesteld het grote “geweld”van de mens. Een tegenstelling die hem fascineert, enerzijds de massamedia en anderzijds het natuurlijke, vereenvoudigen van vormen, back to basic. Zoals bij de fence, wat een verademing als herinnering word beschreven door de toeschouwers. Hopelijk kan ik ooit zijn werk beleven in de toekomst.
Christo, is wezenlijk de kunstenaar van zijn tijd, van onze tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten